Ο σπουδαίος εικαστικός καλλιτέχνης George DePolla δημιουργεί μεγάλου μεγέθους εγκαταστάσεις με απλά, καθημερινά υλικά (συσκευασίας, οικοδομικά, σκουπίδια, κλπ.), τα τοποθετεί επιμελώς σε φυσικούς χώρους ώστε να μη γίνεται κατανοητή η παρέμβαση του δημιουργού και τα αφήνει στη μοίρα τους, να γίνουν δηλαδή μέρος της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων και παράλληλα να φθαρούν, όπως όλα, στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι με έναν ιδιοφυή τρόπο έρχεται άμεσα η τέχνη στο λαό, χωρίς καν να γίνεται αυτό εύκολα αντιληπτό. Εδώ παρουσιάζεται μία σειρά αυτοπορτραίτων που ο καλλιτέχνης έκανε, για αναμνηστικούς και τεκμηριωτικούς λόγους, μπροστά από τα έργα του.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στις διαρκείς και επίπονες αναζητήσεις μου για τη σημασία και το ρόλο της σύγχρονης τέχνης, τη φύση του ίδιου του ‘’καλλιτεχνήματος’’, τη σχέση του με τον δημιουργό του αλλά, παράλληλα, και την ιδιόμορφη σχέση του με το κοινό, έφτασα στο σημείο εδώ και μερικά χρόνια να αποφασίσω να περάσω (δεν ξέρω αλήθεια για πόσο διάστημα) από την κλασική φωτογραφία σε μία αρκετά διαφορετική και τολμηρή για μένα επιλογή, αυτήν του εικαστικού δημιουργού, ελπίζοντας ότι θα έπαιρνα κάποιες απαντήσεις στις διαρκείς και ψυχοφθόρες ανησυχίες μου.
Για αρκετά χρόνια στα ταξίδια που έκανα, προσπαθούσα να εντοπίσω χώρους που πραγματικά με ενδιέφεραν, με ενέπνεαν. Μάζευα στοιχεία γι’ αυτούς, τους μελετούσα κατάλληλα, ενώ παράλληλα σκεφτόμουν τους τρόπους παρέμβασης, διαμορφώνοντας μια νέα Κατάσταση - Εγκατάσταση, πιστεύοντας ότι το τελικό αποτέλεσμα θα τους έκανε πιο δυνατούς, πιο αληθινούς και πιο ενδιαφέροντες στο ευρύ κοινό.
Εξ΄ αρχής οι παρεμβάσεις μου ήταν τέτοιες ώστε να μη γίνονται εύκολα αντιληπτές από τον μη μυημένο θεατή, ελπίζοντας ότι αυτός ήταν ένας τρόπος για να μειωθεί το μεγάλο χάσμα μεταξύ του καλλιτεχνικού σύγχρονου προϊόντος και του τελικού αποδέκτη του: οικείοι, ‘’καθημερινοί’’ χώροι και εγκαταστάσεις που θα μπορούσαν έστω και προσωρινά να συνυπάρχουν αρμονικά με την αγωνία της ανθρώπινης δημιουργίας και όχι μόνο.
Αυτογνωσία και θνητότητα είναι οι δύο βασικές έννοιες αυτού του εγχειρήματος που φαίνεται ότι επισκιάζουν όλες τις άλλες.
Η ενότητα αυτών των φωτογραφιών που σήμερα για πρώτη φορά και σε αποκλειστικότητα παρουσιάζονται στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σειρά αυτοπορτραίτων που έκανα μόλις τελείωνε το κάθε έργο, γιατί όλα τα έργα ανεξαρτήτως, αργά η γρήγορα, θα χαθούν, θα σβήσουν.
Οι φωτογραφίες τους θα είναι αυτές που θα δώσουν στις επόμενες γενιές όσες πληροφορίες χρειάζονται.
Αθήνα 2014
Γιώργος Δεπόλλας
Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.